گذری در مکتب عشق

احساسات افراطی عشق را تحریف می کند وقتی با اولین عشق خویش برخورد می کنیم،

معمولا سراسیمه می شویم.

آنچه را می بینیم که می خواهیم ببینیم، به جای آن که چیزی که واقعا هست ببینیم.

نمی فهمیم که چرا دیگران با زیبایی، گرمی، قدرت و درخشش معشوق ما مبهوت نمی شوند.

مانند عینک های جادویی افسانه ای است که وقتی بر چشم زده می شوند

قادر هستند از جهنم، بهشتی بیافرینند.

احساسات افراطی که ادراک ما را از حقیقت قلب می کنند، قادرنند همه ما را به مسخره بگیرند.

این مراحل معمولا زود گذر بوده و به ندرت با داوری صحیح سنجیده می شوند.

اگر مایل باشیم که صبر کنیم، در نتیجه حسی از تعادل را آموخته ایم.

هیجان ها به جای این شعله ورشوند، پخته می شوند؛ ستایش با میانه روی تعدیل می یابد.

بدین مفهوم نیست که آتش خویش را از دست داده و یا از نظر عاطفی سست می شویم

یکدیگر را دوست داشته باشید، اما از عشق، قید و بند نسازید؛

بگذارید که دریای مواج میان ساحل های روح شما باشد.

جام های یکدیگر را پر کنید، اما از یک جام ننوشید.

به یکدیگر از نان خود بدهید، اما از یک تکه نخورید.

با یکدیگر برقصید و بخوانید و لذت ببرید، اما بگذارید که هر یک از شما تنها باشد.

فقط زمانی که عشق را تجربه کردیم، واقعا پی می بریم که با نداشتن آن چه چیزی در زندگی ما گم بوده است.

عشق به ما می افزاید:

عشق ما را تشویق می کند که به سفر پر مخاطره ای در قلمرویی در ذهن و قلبمان بپردازیم

که هرگز پیش از این کشف نشده بود و هرگز نیز برای چیزی به جز عشق آشکار نخواهد شد.

در اصل، عشق ما را برای خودمان نمایان می سازد.

در عشق این امنیت را می یابیم که به ما شهامت می بخشد تا ریسک کرده و دوباره تلاش کنیم

که رفتارهای مناسب نوینی را برای شیوه های قدیمی بیابیم

بسیار ژرف تر خودمان را کشف می کنیم، آنگاه که در حال کشف یکدیگر هستیم

از سوی عشاق به ما دیدگاه نوینی ارایه می شد،این شناخت که شاید این جهانی که برای خویش تعریف می کنیم،

محدود شده است و تشویق می شویم که در به سوی ادراک جدیدی باز کنیم

که فقط از طریق دیدگاه فرد دیگری امکان پذیر است

عشق به ما حاصلخیزترین زمین را برای رشد عرضه می کند.

در مقابل، دیدگاهی وسیع تر ازخودمان به ما هدیه خواهد شد و نیز جهانی سرشار از امکانات نامحدود برای کشف خودمان.

عشق کور نیست، دیدگاهی کامل دارد. برای ما امکان دیدن آنچه را که هرگز قبلا ندیده بودیم فراهم می سازد

همان تفاوتی که در انسانی که هنوز عاشق نشده و بعد از این که عاشق شد وجود دارد،

در یک چراغ خاموش و روشن نیز هست.

چراغ آنجا بود و چراغی خوب بود، اما اکنون در حال نور افشانی است.