خنده ی تلخ

بازم قصه ی من که قصه ی کم حوصله هاست

درد دل میکنم این بار که وقت گله هاست

جاده ها نیز مرا از نفس انداخته اند

پای من خسته ی پیمودن این فاصله هاست

این طرف تاول پاها زمینگیر من است

آن طرف خط غبار گذر فاصله هاست

خنده ی تلخ من از گریه غم انگیز تر است

گریه هم پاسخ تلخی به همین فاصله هاست

تا فراموش شدن مانده ام و می مانم

مرگ پایان من و قصه ی کم حوصله هاست