دوستت دارم بهترينم

بی تو اما {عشق} بی معناست، می دانی؟

دستهایم تا ابد تنهاست، می دانی؟

آسمانت را مگیر از من، که بعد از تو زیستن یک لحظه هم، بی جاست، می دانی؟

تو خودت را هدیه ام کردی، و من هم شعرهایم را که بی پرواست، می دانی؟

هر چه می خواهیم {آری} از همین امروز، مال ماست، می دانی؟

گرچه من، یک عمر همزاد عطش بودم، روح تو هم، سایه دریاست می دانی؟

«دوستت دارم!» همین! این راز پنهانی از نگاه ساکتم پیداست، می دانی؟

عشق من! بی هیچ تردیدی بمان با من

عشق یک مفهوم بی «اما» ست، می دانی؟