موهبت غم

غم واکنشی در قبال تجربه های دردناک زندگی است. اما غم بلای اجتناب ناپذیری نیست که برای تجدید تعادل و توازن زندگی ناگزیر به تحمل آن باشیم بلکه غم موهبتی است که جامه مجهول و مبدل به تن کرده است، یعنی اندوه ابدا تلخ و گزنده نیست بلکه فرصتی است برای نوشیدن شربت شیرینی که در لحظه های تاریک زندگی در دسترس ما قرار می گیرد.

شکست های زندگی، روح ما را صیقل می دهد و استعدادهای پنهانمان را برملا می کند و باعث می شود که به سطوح بالاتر زندگی ارتقا پیدا کنیم. به گذشته برگردید و ببینید که چند بار لحظه های تاریک ناامیدی مثل تصادف، بیماری و یا مرگ نزدیکان تعادل روحیتان را به هم زده و شور و نشاط زندگی را از شما گرفته است؟ فرض کنید که آنچه اتفاق افتاده مقدراتی بود که می بایستی اتفاق می افتاد. با این آگاهی تازه در قبال یک تجربه غم انگیز چه واکنشی نشان می دهید؟

عالم هستی نظام هوشمندی است که در آن هیچ چیز تصادفی و اتفاقی نیست. تمام ناکامی ها نعمت است و تمام مصیبت ها تابع نظم الهی است. پس در اینجا و در بحبوحه غم و اندوه نکته ای برای آموختن وجود دارد. شما می توانید این درس را بگیرید و رمز و راز دسترسی به شیرینی آن را بیاموزید. ضرورت ندارد که وانمود کنید که ماجراهای غم انگیز را دوست دارید، تنها متعهد شوید که برای ارتقا به مقام و موقعیت برتر در زندگی از غم به عنوان نیروی محرکه سود ببرید.

در اوج غم کمی درنگ کنید و با کمال متانت از خودتان بپرسید: آیا اکنون مجبور هستم که بخاطر این وضعیت ناهنجار که یقین دارم عاقبت آن را یک نعمت خواهم یافت، در درون و بیرون رنج و عذاب بکشم؟ مهم نیست که برای جواب به این سوال چقدر مهارت دارید بلکه گوش کردن به جوابی که از عمق وجودتان بر می خیزد و پیروی از آن اهمیت اساسی دارد.