آسمان

آسمان درحال غريدن است و ابرها همه جا را سياه و تاريک کرده اند.

روزی ديگر را در پيش داريم و شروعی ديگر.

احساس خوبی دارم و با وجود اينکه کسی در کنارم نيست

حضور کسی را در کنارخود احساس می کنم.

کسی که به يادش قلم به دست گرفته ام و خطوط اين وبلاگ را سياه می کنم.

ای عزيز آنگاه که در گرداب تنهايی خويش چون پر کاهی از اين سو به آن سو می رفتم

و زمانی که گل محبت به دست انسانهای سنگدل پرپر می شد

و شيشه ناموس انبيا بدست دون صفتان شکسته می شد

آن هنگام که آشنا از بيگانه غريب تر بود

من آرزويی جز رهايی اين همه بی مهری و سياهی را نداشتم تو آمدی.

تو آمدی و مژده پايان خزان تنهايی را دادی و من که به چشمان جادويی

و دستان معجزه گرت ايمان داشتم دست دوستی تو را فشردم

و همراهت بر مرکب آشنای عشق سوار شدم

تا دروازه های خوشبختی را به کمک هم يکی پس از ديگری بگشاييم

و مرغ سعادت را از قفس دلتنگی ها رهايی بخشيم.