خویشتن داری حقیقی چیست؟

بنا بر تعریفی، خویشتن داری، کنترل خواسته های درونی و کنترل نفس و احساسات است. این ویژگی در صورتی به دست می آید که آدمی در پی تأمین عادلانه خواسته های ضروری و منطقی خود از یک سو و پاسخ ندادن به خواسته های بی جا از سوی دیگر باشد. فردی که به زیور خویشتن داری آراسته باشد، به ویژگی های برجسته ای همچون وجدان اخلاقی، عزت نفس، احساس پاکی و تقدس درونی و قرب به پروردگار دست می یابد. در ارتباط های اجتماعی نیز رعایت خویشتن داری، به سلامت اجتماعی، حفظ حریم ها و مرزهای اجتماعی و رعایت حقوق دیگران می انجامد. خویشتن داری در برابر مصیبت ها و دشواری های زندگی و نیز در برابر گناهان و و لغزش های زندگی، امری است لازم و کمال آفرین. البته بازدارندگی در نوع دوم، بسی دشوارتر از اولی است؛ زیرا جاذبه لغزش های فریبنده دنیایی، انسان را با قدرت تمام به خود می خواند و اگر جوان بتواند با نیروی ایمان بر خواسته های درونی خویش چیره شود، ارزش و منزلت ویژه ای نزد خدا و خلق او می یابد. پای بندی به ارزش های اخلاقی و معنوی، یاد خداوند و درک حضور پروردگار، در خویشتن داری بسیار اثرگذار است. افزون بر آن، نقش تربیت درست خانوادگی، الگوهای رفتاری شایسته و تقویت باورهای او در قبال هستی و نظام آفرینش را نباید نادیده انگاشت.
پیام متن:

1. خویشتن داری در برابر گناهان و مشکلات زندگی از عوامل عزّت نفس و پاکی درون است.

2. خویشتن داری به موقع در مقابل برخوردهای نامطلوب دیگران به سلامت اجتماعی و حفظ حریم ها و مرزهای اجتماعی می انجامد.

3. تربیت درست خانوادگی، الگوهای شایسته، یاد خدا و پای بندی به ارزش های معنوی از عوامل ایجاد و تقویت خویشتن داری می باشد.